Kościół pw. św. Barbary w Górze jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która położona jest na terenie dekanatu Miedźna należącego do archidiecezji katowickiej.
Kościół posiada konstrukcję zrębową i jest częściowo postawiony na ceglanej podmurówce. Trójbocznie zamknięte prezbiterium skierowane jest w kierunku wschodnim i węższe od prostokątnej nawy. Od północy przylega do niego nowa, murowana zakrystia. Świątynia otoczona została sobotami wspartymi na słupach z zastrzałami oraz oszalowana deskami. Wieża na osi kościoła ma pochyłe ściany i hełm namiotowy, pobita jest gontem, poza izbicą pokrytą deskami. Soboty i siodłowe dachy kryte są również gontem.
W przeciwieństwie do wielu innych zabytkowych kościołów drewnianych, w świątyni w Górze do czasów współczesnych nie zachowało się dużo cennych ruchomych zabytków. Centralne miejsce zajmuje drewniany ołtarz z obrazem Matki Bożej, prawdopodobnie z XVIII w. W kościele znajdują również pochodzące z okresu rozbudowy świątyni w połowie XX w. ołtarze boczne. Zabytkowe wyposażenie kościoła tworzą: kamienna kropielnica z wyrytym rokiem 1826 (w przedsionku), XVIII-wieczny krzyż ołtarzowy oraz dwa XIX-wieczne krucyfiksy (barokowy i ludowy). Freski i ornamenty zdobiące wnętrza kościoła są współczesne, podobnie jak ambona, konfesjonał i chrzcielnica.
Historia
Góra swoją historią sięga XIV w., aczkolwiek po raz pierwszy wzmiankowana jest jako wieś książęca w 1411 r. Na początku XV w. przeszła ona bowiem na własność księcia raciborski-opawskiego Jana II, który podarował ją w 1432 r. rycerzowi Pitwasowi Eyke. Wówczas stała się własnością rycerską. W latach 1466–1470 Góra należała do rycerza Wańka, który utracił ją w wyniku konfliktu z księciem pszczyńskim Wacławem. Później, wraz z całą ziemią pszczyńską, została ona włączona do korony węgierskiej. Ostatnim właścicielem Góry był książę pszczyński Fryderyk Erdmann Anhalt-Coethen.
Choć powstanie samodzielnej parafii w Górze miało miejsce dopiero w II poł. XX w., już w XV w. istniała tutaj świątynia filialna parafii pw. św. Klemensa w Miedźnej. Przypuszcza się, iż została on ufundowana około 1495 r. przez ówczesnych właścicieli – zamożną rodzinę Brodeckich. Pierwsza wzmianka na temat kościoła pojawiła się jednak dopiero w 1525 r.
Z akt wizytacyjnych z 1720 r. wynika, że msze św. w filialnym kościele w Górze odprawiano trzy razy do roku: w dzień św. Barbary, w Poniedziałek Wielkanocny i w niedzielę po wspomnieniu św. Mateusza. W późniejszym okresie były one częstsze, ale również podczas II wojny światowej mieszkańcy Góry nadal na coniedzielne nabożeństwa chodzili do kościoła parafialnego w Miedźnej, coraz większe jednak było w nich pragnienie posiadania własnego duszpasterza i parafii, z większym kościołem. Pierwszym krokiem na drodze do jej ustanowienia było powołanie 1 stycznia 1943 r. lokalii. Po wojnie, w 1946 r. powołany został Komitet Rozbudowy Kościoła, którą udało się przeprowadzić w latach 1948–1950. Rozebrano wówczas dzwonnicę, do dotychczasowego kościółka, który obecnie stanowi prezbiterium świątyni, dobudowano wyższą nawę i połączono ją z nową dzwonnicą. Całość otoczono dobudowanymi sobotami. Do prezbiterium od strony północno-wschodniej dobudowano murowaną zakrystię. Rozbudowaną świątynię pomalował artysta malarz Franciszek Krzyż z Oświęcimia, któremu pomagał Jan Bartosiewicz. Po rozbudowie kościoła mieszkańcy podjęli starania o budowę probostwa oraz budynku gospodarczego. Całość budowlanego przedsięwzięcia w Górze została ukończona w 1952 r. Na mocy dekretu z 16 września 1951 r. Góra została ustanowiona samodzielną placówką duszpasterską (kuracją). Parafię erygowano 20 grudnia 1957 r. W latach 80. ubiegłego wieku przeprowadzono w kościele gruntowny remont.
źródło: http://www.peuk.fiiz.pl/
:: więcej zdjęć [>>>]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz