Stary młyn wodny w Dormowie

Stary młyn wodny w Dormowie
woj. wielkopolskie, 64-426 Dormowo, Dormowo 9
2020.06.27 :: .doc

Fragment opisu wsi dotyczący młynów w niej zlokalizowanych.

Wieś sołecka nad Dormowską Strugą, położona 4 km na pd. od Gorzynia, w paśmie wysokich wzniesień zw. Dormowskimi Górami, na obszarze otuliny Pszczewskiego Parku Krajobrazowego.

W 1501 r., gdy Andrzej Głażewski sprzedawał pannie Małgorzacie Przetockiej z Przytoczna m.in. połowę Dormowa, zastrzegł sobie antiquum molendinum alias Mlynysko [= stary młyn czyli Młynisko], ale nie ma pewności czy należał on do Dormowa czy Głażewa. W 1563 r. był tu na pewno młyn korzecznik o 1 kole, w 1580 r. – o 2 kołach, a w 1591 r. – Durmowski Młyn nad Durmowską Samicą; prawdopodobnie to Stary Młyn Dormowo. Znajduje się on 1,8 km na pn. od wsi, jednakże mapa Perthéesa z końca XVIII w., w przeciwieństwie do innych opracowań kartograficznych, zdaje się lokalizować – skutkiem pomyłki ? – młyn ten na pd. od wsi. Bo chyba nie jest to trzeci młyn w Dormowie? Od co najmniej XVIII w. na tej samej strudze znany jest bowiem drugi, nowszy młyn, zwany Ober Mühle [= górny], w przeciwieństwie do starego, zwanego Unter Mühle, [= dolny]. Na mapie z 1834 r. były to już Alte Mühle [= stary] i – Neue Mühle [= nowy], jednak 2 lata później – Unter od. Hint.[er] M. [= dolny albo tylny] oraz Ober od. Vord[er] Mühle [= górny albo przedni], bo znajdował się prawie o 1 km bliżej wsi. Dlatego w 1846 r. pisano wprost Dormowski młyn dalszy, w przeciwieństwie do nowego, zwanego wówczas Dormowskim młynem pierwszym. Na późniejszych mapach już tyle Alte i Neue Mühle, a na powojennych już tylko bezimienne osady nad rzeką, w przewodnikach nazywane Starym i Nowym Młynem Dormowo. Nowszy młyn – Nowy Młyn Dormowo – powstał zapewne także za administracji biskupiej, skonfiskowany przez rząd pruski w 1796 r., do 1871 r. należały do domeny królewskiej w Kolnie.

Przed I wojna światową oba młyny stanowiły dwa odrębne przysiółki wsi. W okresie międzywojennym stary młyn– obok tradycyjnego napędu – miał też napęd elektryczny i spalinowy. Czynny był do lat 70. Z kolei w nowym młynie ostatni budynek młyna wzniesiono już w 1946 r. W jego sąsiedztwie znajduje się dom mieszkalny z poł. XIX w., a przy nim neogotycka kapliczka z 1863 r. Staromłyńska osada znajduje się po wsch. stronie akwenu spiętrzonego na Strudze Dormowskiej. Bezimienny zbiornik ma kształt południkowo rozwiniętego rogala, leży na wys. 57 m n.p.m. (o 7,8 m niżej od stawu Nowego Młyna) i ma 2,29 ha pow. Dziś hoduje się w nim karpie. Osada znajduje się przy pn.-zach. brzegu akwenu spiętrzonego na à Strudze Dormowskiej. Pamiątką po młodszym młynie tez jest bezimienny 3-kektarowy zbiornik położony na wys. 64,8 m n.p.m. Jeden z tych młynów został przed 1997 r. ponownie uruchomiony przez S. Wittchena (Młyn Gospodarczy, Dormowo Młyn).

źródło: https://www.miedzychod.pl/

:: więcej zdjęć >>>


Bazylika i Sanktuarium Matki Bożej Rokitniańskiej w Rokitnie

Bazylika i sanktuarium Matki Bożej Rokitniańskiej
- Cierpliwie Słuchającej
woj. lubuskie, 66-340 Rokitno, Rokitno 37
2020.06.27 :: .doc

Bazylika i sanktuarium Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej – sanktuarium maryjne Ziem Zachodnich w miejscowości Rokitno w województwie lubuskim, w powiecie międzyrzeckim, w gminie Przytoczna. Jest jednym z siedmiu sanktuariów należących do diecezji zielonogórsko–gorzowskiej.

Parafia istniała już prawdopodobnie w XII wieku. Pierwszy drewniany kościółek prawdopodobnie pw. Michała Archanioła powstał w 1333 r., założony przez biskupa poznańskiego Jana Doliwę. 18 grudnia 1378 r. kasztelan starogardzki Mikołaj z Bytynia darował Rokitno opatowi Mikołajowi i cystersom. W roku 1661 stał się własnością cystersów z Bledzewa. Słynący z cudów obraz Matki Boskiej przeniesiono z opactwa bledzewskiego w 1669 r. W 1671 r. po przygodzie Cudownego obrazu w Warszawie, Jan Opaliński rozbudował ciągle drewniany kościół. Poszerzył nawę główną, rozbudował prezbiterium, wprowadził nowy ołtarz przystosowany do obraz NMP oraz dobudował dwie wieże z przedsionkami. Pierwszą budowę nowego kościoła rozpoczęto z początkiem XVIII w., nie została jednak dokończona. W 1746 r. budowlę rozebrano i zaczęto wznosić obecną świątynię. Ukończono ją w 1762 r. Powstała budowla na planie prostokąta, trójnawowa, z prezbiterium od północy. Po stronie zachodniej do prezbiterium dobudowano zakrystię, po wschodniej kaplicę. Wejście flankują dwie kwadratowe wieże nakryte hełmami. We wnętrzu sklepienia żaglowe ozdobione polichromią z XVIII w. W ołtarzu głównym umieszczono cudowny obraz Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej ukoronowany koronami papieskimi w 1989 r. Reszta wyposażenia w stylu baroku i rokoko. Obecnie kościół jest najważniejszym sanktuarium maryjnym diecezji zielonogórsko–gorzowskiej. Kościół Matki Bożej Rokitniańskiej od 2002 roku nosi tytuł bazyliki mniejszej.

Cudowny obraz NMP Rokitniańskiej namalowany został na początku XVI w. przez mistrzów szkoły niderlandzkiej, na drewnie lipowym. Widnieje na nim popiersie Matki Bożej na złoconym tle, z charakterystycznie odsłoniętym uchem, dlatego też Matkę Bożą Rokitniańską nazywa się Cierpliwie Słuchającą. Głowę Maryi okala wydrążona w drewnie aureola, twarz jest pochylona ku lewej stronie. Spokojna, jakby zasłuchana, z przymkniętymi oczami. Włosy okrywa muślinowy welon i nakrycie w kolorze niebieskim z żółtą podszewką, na piersi szata w królewskim odcieniu czerwieni. Obraz ma wymiary: 40 cm wysokości i 27 cm szerokości.

:: więcej zdjęć >>>


Liceum Ogólnokształcące im Marii Skłodowskiej-Curie w Chorzowie

Liceum Ogólnokształcące im Marii Skłodowskiej-Curie
woj. śląskie, 41-500 Chorzów, ul. Gen. Jana Henryka Dąbrowskiego 34
2020.06.25 :: .doc

Budynek zbudowano na planie prostokąta, z czerwonej cegły i z użyciem kamienia. Gmach posiada trzy kondygnacje, w tym użytkowe poddasze. Dach jest czterospadowy. Projektant nadał całości charakter eklektyczny. Uwagę zwracają efektowne szczyty, nadwieszone wieżyczki, duże okna wykrojone w kształt liścia koniczyny i ładny portal wejściowy; nad dachem wznosi się cylindryczna wieżyczka. Wewnątrz zobaczymy sień z pseudokolebkowym sklepieniem z lunetami oraz pozostałe pomieszczenia, przykryte stropami. Reprezentacyjną aulę zdobią boazerie oraz witraże.

IV Liceum Ogólnokształcące w Chorzowie zalicza się do najbardziej utytułowanych szkół średnich na Górnym Śląsku. Kontynuuje ona tradycje założonej w 1868 roku – czyli roku przyznania Królewskiej Hucie praw miejskich! - Prywatnej Międzywyznaniowej Szkoły dla Dziewcząt. Placówka ta już po 11 latach uzyskała uprawnienia wyższej szkoły prywatnej dla dziewcząt – CECILIENSCHULE. W 1900 roku prowadzenie jej przejęły z rąk prywatnych władze miejskie, które przemianowały ją na Miejską Parytetyczną Wyższą Szkołę Żeńską. Przed I wojną światową placówka jeszcze dwukrotnie zmieniała nazwę. Po włączeniu Królewskiej Huty w granice odrodzonej Polski szkoła zaczęła powoli tracić niemiecki charakter i w 1924 roku została przekształcona w humanistyczne Miejskie Gimnazjum Żeńskie, w ramach którego funkcjonowały klasy niemieckie (z powodu braku uczennic zlikwidowano je w 1931 roku). II wojna światowa przyniosła kolejne zmiany: przez sześć lat szkoła działała jako Oberschule für Mädchen „Clara Schumann Schule“.

Pierwszą siedzibą szkoły był budynek przy Wilhelmstrasse, czyli obecnej ul. Żeromskiego. Wzrost liczby uczennic spowodował przenosiny do nowego budynku przy Girndstrasse (obecnie ul. Sobieskiego). Wreszcie w latach 1907-1908 powstał gmach szkolny przy ul. Dąbrowskiego (dawniej Gneisenaustrasse). W czasach PRL placówka do 1963 roku pozostawała szkołą żeńską, by przekształcić się wreszcie w liceum koedukacyjne. W 1958 placówce nadano imię Marii Skłodowskiej-Curie.

:: więcej zdjęć >>>.


Kościół Rzymskokatolicki pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Chorzowie Batorym

adres:
Kościół Rzymskokatolicki pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa
woj. śląskie, 41-506 Chorzów, ul. Długa 32
2020.06.22
Teren dzisiejszej parafii NSPJ w Chorzowie Batorym należał kolejno do: parafii św. Małgorzaty k. Bytomia (do 1660 r.), par. NMP w Bytomiu, do chorzowskiej par. św. Barbary (od 1852 r.), par. św. Jadwigi (od 1874 r.), a od 1901 r. do kościoła WNMP w Hajdukach Wielkich (nazwa Chorzowa Batorego do 1 kwietnia 1939 r.).
Rozbudowa zakładów leżących na terenie Hajduk jak i dalszy szybki przyrost ludności, a tym samym liczby parafian, przemawiał za podziałem parafii WNMP. Za podziałem parafii WNMP, zainicjowanym przez bł. ks. Józefa Czempiela, przemawiał zarówno fakt iż w 1936 r. parafia liczyła już 27 tys. wiernych, jak również znaczne odległości między kościołem, a północnymi krańcami parafii. Dlatego też nie chcąc doprowadzić do możliwego w tych warunkach obniżenia efektów działań duszpasterskich, wydzielono z parafii WNMP leżący na północ od pasa zabudowań Huty Batory oraz torów kolejowych obszar, na którym planowano utworzyć nową parafię.
Organizację prac związanych z tworzeniem nowej parafii kuria biskupia zleciła w 1936 r. ks. Emanuelowi Bonkowi. W grudniu 1937 r. powstał Komitet Budowy Kościoła dla dzielnicy „Hajduki-Dworzec” (pierwotna nazwa parafii NSPJ), który podjął decyzję by nowy kościół powstał pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa według projektu Henryka Gambca. Poświęcenia terenu i uroczystego, pierwszego wykopu ziemi dokonał 14 czerwca 1937 r. ks. bp Stanisław Adamski.
Poświęcenia kamienia węgielnego dokonał 14 sierpnia 1938 r. ks. dziekan Czempiel (jako delegat ks. bpa Ordynariusza Akt erekcyjny został wmurowany w kamień węgielny i umieszczony w ścianie za ołtarzem głównym). Mimo szeregu trudności zarówno finansowych jak również geologicznych (np. istnienie 3,5 m warstwy torfu) prace przy budowie świątyni postępowały na tyle szybko, że w sierpniu 1939 r. można było oglądać budynek kościoła w stanie surowym. Ze względu na ograniczone środki finansowe, początkowy projekt architektoniczny bryły kościoła, zaaprobowany przez kurię biskupią, uległ znacznym zmianom. Ostatecznie kościół przyjął prostą formę opartą na podstawowych bryłach z jedną wieżą. Wnętrze jest jednonawowe z wyróżnionym prezbiterium o kolebkowym sklepieniu i oddzielonym od dwóch ołtarzy bocznych kolumnami, po jednej z każdej strony. Ściany nawy głównej urozmaicają wnęki znajdujące się pod okrągłymi oknami. Architektoniczny rytm budowli wyznaczają przyścienne pilastry. Świątynia ma 30 m. długości oraz 17 m. szerokości, mieszcząc jednorazowo do 2000 wiernych.
Benedykacji (czyli zwykłego poświęcenia) kościoła dokonał 24 grudnia 1939 r. bł. ks. dziekan Czempiel. Dekret erekcyjny nowej parafii nosi datę 29 grudnia 1939 r. jednakże jako datę powstania nowej parafii przyjmuje się 1 stycznia 1940 r., tj. dzień, w którym weszła w życie decyzja o jej powołaniu. Od tego roku prowadzi się księgi parafialne. Nowo utworzona parafia liczyła ok. 11 000 wiernych i obejmowała tereny leżące na północ od linii kolejowej.
Od początku swego istnienia świątynia była trzykrotnie remontowana i częściowo przebudowywano jej wnętrze. Ostatni, najbardziej rozległy remont rozpoczął się we wrześniu 2006 r. Między innymi zainstalowano ogrzewanie podłogowe, położono granitowo-marmurową posadzkę, wymieniono stare witraże, zainstalowano nowy witraż w prezbiterium, ściany pokryte są malowidłami w kolorze sepii, wymieniono oświetlenie. Całkowicie przebudowano ołtarz główny. Z dniem 11 marca 2012 roku została poświęcona i oddana do użytku Kaplica Całodziennej Adoracji Najświętszego Sakramentu.
Na przełomie 2014/15 roku wymieniono konfesjonały i ławki. W maju 2015 r. przebudowano kaplicę św. Antoniego.

Kościół Rzymskokatolicki pw. Św. Anny w Katowicach

adres:
Kościół Rzymskokatolicki Św. Anny
woj. śląskie, 40-423 Katowice, Plac Wyzwolenia 21
2020.06.21
Parafia - erygowana 1 sierpnia 1912 - została wyłączona z parafii NSPJ w Mysłowicach. Jej proboszczem został ks. Paweł Dudek. Wspólnota powstała przy tymczasowym kościele, na miejscu starej kotłowni w 1910 roku przebudowanej na koszt kopalni "Giesche". 6 maja 1914 rozpoczęto budowę kościoła, a 5 lipca tego samego roku położono kamień węgielny. Budowę przerwał wybuch I wojny światowej. Prace zostały wznowione w latach 20. XX wieku. W 1921 roku powstały obydwie wieże, w cztery lata później nakryto budowlę dachem i przystąpiono do wykończenia wnętrza. Do grona fundatorów należeli: kopalnia "Giesche" (w 5/7), parafia Janów (w 2/7). Kościół został poświęcony 23 października 1927.
Kościół został zbudowany na planie krzyża w stylu neobarokowym. Na skrzyżowaniu naw głównej z poprzeczną znajduje się bazylikowa kopuła z namalowanymi postaciami świętych i błogosławionych. W bocznych nawach zostały umieszczone ołtarze Matki Bożej i św. Barbary. Uwagę zwracają: szerokie obejście - jakby dodatkowa nawa wokół prezbiterium dla procesji ofiarnej, chrzcielnica typu kielichowego, nadwieszana ambona. Droga Krzyżowa namalowana została na metalowych płytach przez Otta Kowalewskiego według wzoru Fugla. Poświęcił je 24 lutego 1928 o. Wilhelm Rogosz, prowincjał ojców franciszkanów z Panewnik.
Witraże wykonała firma Georga Schneidera z Regensburga. Chlubą parafii są 75-głosowe organy o barwie romantycznej zbudowane w 1927 roku przez firmę braci Rieger z Karniowa (Czechy). Od 1918 roku na terenie parafii pracują siostry jadwiżanki. W tym samym roku został założony chór kościelny św. Cecylii. 5 listopada 1992 został poświęcony dom katechetyczny.

Nikiszowiec – górnicze osiedle w Katowicach Janowie

Nikiszowiec – górnicze osiedle familoków
woj. śląskie, 40-432 Katowice, Osiedle Nikiszowiec
2020.06.21 :: .doc

Zabytkowa zabudowa mieszkaniowa osiedla w Nikiszowcu powstała według projektu Georga i Emila Zillmannów. Budowa trwała kilka lat. Pierwszy blok mieszkalny oddano do użytku w 1911 roku, a ostatni, IX blok, wybudowano w 1919 roku.

W osiedlu na powierzchni 200 000 m2 wybudowano około 1000 mieszkań, ponadto park ludowy, który zajmował 44 000 m2, budynek administracyjny, cechownię, łaźnię dla całej załogi kopalni „Giesche” z kotłownią, dom noclegowy z 504 łóżkami i duży kościół, następnie gospodę, placówkę policji, sklepy, pralnię i szkołę z mieszkaniami dla nauczycieli. Budynek mieszkalny składał się ze 165 mieszkań; razem z podwórzem i ulicą zajmował przeciętnie 1300 m2. Typowe mieszkanie w Nikiszowcu składało się z 2 pokoi z kuchnią i miało powierzchnię około 63 m2.

W osiedlu Nikiszowiec poszczególne domy mieszkalne (trzykondygnacyjne o 12 mieszkaniach) łączone są w zamknięte pierścieniowo bloki. Każdy z tych trzykondygnacyjnych czteroboków został połączony z blokiem sąsiadującym nadwieszką (zadaszony mostek) przerzuconą nad ulicą. W podwórzach znajdowały się pomieszczenia gospodarcze: chlewiki, komórki i piec do wypieku chleba. Budynek administracyjny, cechownie i dom noclegowy ustawione zostały też w taki blok. Jednostką jest tu budynek z czerwonej cegły. Z tych bloków i wolno stojących obiektów publicznych, jak kościół, szkoła, szpital, uformowane jest w zaplanowanym z góry układzie całe osiedle. Taki układ umożliwił osiedlenie ponad 8 tys. ludzi na obszarze niecałych 8 ha.

Osiedle widziane z lotu ptaka przypomina kształtem widownię amfiteatralną ze sceną w samym centrum, którym jest plac Wyzwolenia. W skład całego kompleksu wchodzi 9 połączonych ze sobą ceglanych budynków oraz neobarokowy kościół św. Anny.

Zabudowa z surowej czerwonej cegły stanowi architektoniczną całość. Celem uniknięcia monotonii Zillmannowie starali się nadać familokom indywidualny charakter i silnie zaakcentowali elementy konstrukcji architektonicznych, np. łuki nad otworami okiennymi i drzwiowymi. Budynki wyróżniają się wieloma detalami: wykuszami o różnej wysokości, głębokości i kształcie, a także portalami wejściowymi.

:: więcej zdjęć >>>


Kościół Rzymskokatolicki Św. Anny w Gałkowicach

Drewniany kościół Św. Anny
woj. śląskie, 44-341 Gołkowice, ul. 1 Maja 43
2020.06.20

Gołkowice, położone około 8 km na południowy zachód od Jastrzębia, istniały już jako osada w 1211 r. Z początkiem XIII w. był tu zamek - letnia rezydencja Piastów opolsko-cieszyńskich. Książę Władysław wybudował kaplicę zamkową p.w. Św. Michała Archanioła, która w roku 1650 była niemal całkowicie w ruinie.

W 1687 r. wybudowano nową kaplicę, ale już pod wezwaniem Św. Anny. Kaplica ta w roku 1874 była bardzo zniszczona, ponieważ niekatoliccy właściciele Gołkowic nie dbali o nią. W 1878 r. wzniesiono istniejący do dziś drewniany kościół p.w. Św. Anny. Był on filią kościoła godowskiego. Dopiero 1 grudnia 1957 r. ustanowiono w Gołkowicach samodzielną stację duszpasterską. Po wybudowaniu nowej świątyni, dalsze istnienie drewnianego kościoła jest zagrożone.

Kościół jest orientowany i - jako jeden z nielicznych - jest przykładem konstrukcji słupowej. Zamknięte wielobocznie prezbiterium jest węższe od nawy, którą zbudowano na planie kwadratu. Do nawy przylega kwadratowa wieża o pochyłych ścianach, krytych gontem, z nadwieszoną izbicą szalowaną deskami i zwieńczona pirami-dalnym hełmem krytym blachą. Wieża pochodzi ze starego kościoła p.w. Św. Anny w Pruchnej. Od strony północnej do prezbiterium jest dobudowana zakrystia wraz z wejściem na ambonę.

Ściany kościoła są oszalowane deskami. Wokół nawy od południa biegną gontowe soboty, zaś od północy - przy zakrystii - obudowane (przez co powstał składzik).

Dach jest jednokalenicowy, siodłowy, kryty eternitem. Nad prezbiterium umieszczono neogotycką wieżyczkę na sygnaturkę, krytą blachą.

Wnętrze kościoła nie jest jednolite stylowo. Obok fragmentów barokowych znajdują się tu fragmenty gotyckie. W gotyckim ołtarzu głównym umieszczony jest obraz patronki kościoła św. Anny oraz figury śś. Piotra i Pawła i obraz Świętej Rodziny. W lewym ołtarzu bocznym umieszczona jest rzeźba przedstawiająca Jezusa i św. Franciszka, a po bokach - figury śś. Jadwigi i Agnieszki. Prawy ołtarz poświęcony jest Matce Boskiej Niepokalanej (figura centralna) oraz św. Stanisławowi Kostce i św. Marii Goretti (boczne figury - współczesne).

Ciekawym elementem wyposażenia kościoła jest późno-gotycka ambona przeniesiona do Gołkowic z kościoła z Dolnej Lubomii. Na parapecie ambony umieszczone są barokowe rzeźby czterech Ojców Kościoła: śś. Augustyna, Grzegorza, Ambrożego i Hieronima, pochodzące z XVIII w.

Empora chóru muzycznego jest prosta, wsparta na czterech drewnianych słupach. Stropy i ściany kościoła są potynkowane. W kruchcie umieszczona jest drewniana kropielnica.

źródło: http://krajoznawca.org/

:: więcej zdjęć [>>>]


Kościół Rzymskokatolicki Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Pielgrzymowicach

Drewniany kościół Św. Katarzyny Aleksandryjskiej
woj. śląskie, 43-253 Pielgrzymowice, ul. Karola Miarki 6
2020.06.20

Pierwszy drewniany kościół w Pielgrzymowicach powstał u schyłku XIII wieku, a wzmiankowany był w spisie papieskiej dziesięciny z lat 1335-1342 Pielgrzymowice (Peregrini) musiało uiścić pół grzywny (marki) zaległości. Zostało również wymienione w spisie świętopietrza z 1447 r. (spis świętopietrza). W XVI i XVII w. przez dłuższy czas w posiadaniu prote-stantów, od 1654 r. ponownie katolicki. Zniszczony lub spalony, w 1675 roku został zastąpiony obecną świątynią, prawdopodobnie z fundacji protestanta Karola Henryka Paczyńskiego, wzniesioną przez cieśli Andrzeja Wernera i Błażeja Dudę. Wieża została dobudowana dopiero w 1746 roku przez Jerzego Dziędziela i jego syna Michała oraz Marcina Smyczka. W latach 1908-11 kościół powiększono, zniekształcając jego pierwotną sylwetkę. Wówczas to wybudowano większe prezbiterium, a od strony północnej dostawiono zakrystię i kaplicę. Całość kościoła została pokryta gontem.

Kościół orientowany. Drewniany, konstrukcji zrębowej na ceglanym podmurowaniu. Krótkie prezbi-terium zamknięte trójbocznie, przy nim od strony południowej niewielka przybudówka, miesz-cząca pierwotnie lożę kolatorską. Nawa na rzucie wydłużonego prostokąta, szersza od prezbi-terium, z nowszymi przybu-dówkami: od północy mieszczącą zakrystię i prostokątną kaplicę, od południa tworzącą niewielką kruchtę. Od zachodu kwadratowa wieża konstrukcji słupowej, o pochyłych ścianach pobitych gontem, z nadwieszoną izbicą szalowaną pionowym deskowaniem, nad którą wznosi się nowsza, niska, kwadratowa wieżyczka zwieńczona czworokątnym dachem namiotowym (zbudowana w miejsce poprzedniego dachu baniastego z latarnią). Na zewnątrz ściany szalowane deskami, z wydatnym zadaszeniem wokół kościoła. Dachy siodłowe, podobnie jak dach wieży kryte gontem. Na kalenicy nawy barokowa wieżyczka na sygnaturkę z ośmioboczną latarnią.

_________________________________
:: więcej zdjęć [>>>]


Kościół Rzymskokatolicki Św. Jakuba Starszego Apostoła w Wiśle Małej

Drewniany kościół  Św. Jakuba Starszego Apostoła
woj. śląskie, 43-243 Wisła Mała, ul. Pawia 13
2020.06.20

Pierwszy kościół w tym miejscu wzmiankowany był już w 1326 r. W XVI w. znajdował się on przejściowo w rękach protestantów. Obecny został wzniesiony w latach 1775-82 przez Jerzego Laska (zwanego Beczałą) z Chybia i Jerzego Kaszturę z Łąki. Powiększony w 1923 r.

Kościół orientowany. Drewniany, konstrukcji zrębowej, na ceglanym podmurowaniu. Prezbiterium zamknięte prostą ścianą, z zakrystią wydzieloną od wschodu. Nawa prostokątna z kruchtą od południa. Od zachodu kwadratowa wieża konstrukcji słupowej z przybudówką mieszczącą schody na chór muzyczny. Od zewnątrz otoczony wraz z wieżą (z wyjątkiem ściany wschodniej) otwartymi sobotami wspartymi na słupach z mieczowaniami; przy obu wejściach do nawy dachy sobót podwyższone. Na wschodniej ścianie zadaszenie stanowiące przedłużenie sobót. Dachy siodłowe, wraz z daszkami sobót kryte gontem, ściany ponad sobotami szalowane deskami. Wieża, pierwotnie nie połączona z nawą (nawę przedłużono ku zachodowi w 1923 r.), o ścianach pochyłych, pobitych gontem, z nadwieszoną izbicą szalowaną ozdobnie wyrzynanymi deskami, zwieńczona baniastym hełmem, krytym gontem.

Wnętrze kościoła pokryte polichromią z 1896 r. Wyposażenie wnętrza jednolite, poźnobarokowe i rokokowe. Ołtarz główny, rokokowy, wykonany w 1776 r. przez Wacława Donaya ze Skoczowa, malowany przez Andrzeja Helffera; kulisowy, z rzeźbami św. Piotra i św. Amadeusza oraz obrazem św. Jakuba Starszego ze sceną ścięcia w tle, sygnowanym przez Ignacego Günthera z Opawy (1777). Dwa ołtarze boczne rokokowe, wykonane przez stolarza Franciszka Zawiszę z Pszczyny i rzeźbiarza Jana Proezlera z Cieszyna: lewy z 1779 r. z obrazem przedstawiającym Cudowne Pomnożenie Chleba, prawy z 1777 r. z obrazami św. Walentego i św. Jana Nepomucena w zwieńczeniu. Ambona, połączona z późniejszą chrzcielnicą, późnobarokowa z XVIII w. Chrzcielnica w formie anioła trzymającego czarę, autorstwa Jana Proezlera z 1780 r. Organy z 1856 r. Szereg obrazów z XVIII w. Wśród naczyń liturgicznych, późnobarokowych lub rokokowych, wyróżnia się późnogotycki kielich z XVI w.

_________________________________
:: więcej zdjęć [>>>]


Skansen „Zagroda Wsi Pszczyńskiej” w Pszczynie

Skansen „Zagroda Wsi Pszczyńskiej”
woj. śląskie, 43-200 Pszczyna, ul. Parkowa
2020.06.20 :: .doc

Skansen jest położony we wschodniej części zabytkowego parku pszczyńskiego. Na blisko dwóch hektarach zgromadzono kilkanaście obiektów architektury drewnianej ziemi pszczyńskiej. Najstarszym zabytkiem jest spichlerz dworski z Czechowic (1784 r.). Prawdziwą atrakcją jest również stodoła ośmioboczna z Kryr (XVIII w.), chałupa z Grzawy (1831 r.), kuźnia z Goczałkowic (XIX w.) i młyn wodny z Bojszów, w którym dzisiaj mieszczą się sale wystawowe. Skansen posiada wysoką wartość kulturalną, historyczną i etnograficzną. Zaliczany jest do unikalnych atrakcji turystycznych województwa śląskiego.

O znaczeniu historycznym i turystycznym Zagrody Wsi Pszczyńskiej świadczy fakt wpisania jej do Szlaku Architektury Drewnianej opracowanego przez Urząd Marszałkowski, który to szlak łączy najcenniejsze i najciekawsze przykłady drewnianej architektury sakralnej i świeckiej Górnego Śląska. Wyjątkowość skansenu drzemie w zabytkowych chatach, z których większość to budynki z oryginalnych materiałów. W ich wnętrzach zebrano wiele autentycznych sprzętów, są wśród nich m.in. rolnicze i rzemieślnicze narzędzia codziennego użytku, „drabinioki”, sanie towarowe, eleganckie bryczki, meble oraz ciekawe eksponaty sztuki ludowej.

W skansenie prowadzone są również warsztaty edukacyjne tj.: "Sekrety pszczół", "Magia ziół", warsztaty artystyczne. Na szczególną uwagę zasługują imprezy folklorystyczne, m.in.: Mały Brzym i Spotkania pod Brzymem, a także imprezy cykliczne, m.in.: Święto Pszczoły, Stawianie moja, czyli początek ludowej wiosny. Skansen bierze również udział w Nocy Muzeów oraz Europejskich Dniach Dziedzictwa.

źródło: http://www.skansen.pszczyna.pl/

___________________________
:: więcej zdjęć |>>>|