Wieś Łąka powstała na przełomie XIII i XIV weku, w okresie zakładania wsi na prawie niemieckim. Jako wieś typu kolonizacyjnego posiadała teren pod budowę kościoła i pola uprawne, mające zapewnić samowystarczalność gospodarczą proboszcza. Pierwszą pewną datą w historii wsi jest jednak dopiero 2 III 1449, kiedy to sporządzono dokument o darowaniu dochodów z Łąki na rzecz kościoła w Pszczynie.
Od czasu powstania parafia w Łące administracyjnie wiązała się z diecezją krakowską, z racji przynależności do ziemi pszczyńskiej. W listopadzie 1598 wizytacji kościelnej (pierwszej po soborze trydenckim) dekanatu pszczyńskiego dokonał archidiakon krakowski Krzysztof Kazimirski na zlecenie biskupa Jerzego Radziwiłła. Według sporządzonego sprawozdania drewniany kościół pw. św. Jadwigi w Villa Łąka znajdował się w rękach protestantów.
Wskutek nacisków Karola Promnitza – pana na Pszczynie, nastąpiła luteranizacja parafii w Łące i trwała od 1568 do 1653 roku. 22 kwietnia 1658 pożar strawił cały budynek kościelny. Jednak 2 lata później stanął już nowy kościół pw. św. Mikołaja, a od 1664 roku pierwszym proboszczem po rekatolicyzacji został ks. Albert Chłądowicz. W latach 1821 – 1922 parafia Łąka, wraz z całym dekanatem pszczyńskim, należała do diecezji wrocławskiej.
Druga połowa XIX wieku to czas Kulturkampfu. Ówczesny proboszcz łącki – ks. Antoni Philippi, był szykanowany i dwukrotnie więziony za głoszenie kazań po polsku. Po pierwszej wojnie światowej i powstaniach śląskich dekanat pszczyński znalazł się w obrębie państwa polskiego, a od 1925 roku wszedł w skład diecezji katowickiej. Proboszczem w Łące został ks. Piotr Klimek. Po II wojnie władze szykanowały i próbowały podporządkować sobie proboszcza, którym był ks. Franciszek Dobrowolski. Dalsza historia parafii w Łące wiąże się ściśle z historią ówczesnej diecezji, obecnie – archidiecezji katowickiej.
Nie ma pewnych wiadomości o pierwszym kościele, który spłonął wraz z dokumentami w 1658 roku. Odbudowany w ciągu dwóch lat drewniany kościół otrzymał wezwanie św. Mikołaja. W XIX wieku został rozbudowany i podmurowany. Wnętrze, po ostatniej przebudowie, zostało otynkowane i wielokrotnie przemalowane. Na emporze znajdują się zabytkowe organy z 1865 roku. Na uwagę zasługuje też barokowy ołtarz główny z obrazem olejnym przedstawiającym św. Mikołaja. Po bokach umieszczone są drewniane figury św. Piotra i Pawła, a w nawie głównej obrazy Wniebowzięcia NMP i św. Jadwigi.
Wzniesiona w 1660 roku dzwonnica o konstrukcji słupowej jest dziś jednym z cenniejszych zabytków budownictwa drewnianego na Śląsku. We wnętrzu są 3 dzwony, najstarszy – gotycki pochodzi z XV wieku.
:: więcej zdjęć [>>>]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz