Leon Pinecki – siłacz ze Stołunia
zwany „Królem Podwójnego Nelsona"
Stołuń jest to wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie międzyrzeckim w gminie Pszczew. Przed wojną Stołuń należał do miejscowości powiatu międzyrzeckiego z polską większością. Pomimo tego faktu, Traktat Wersalski pozostawił Stołuń w granicach Niemiec. W tej małej miejscowości 6 kwietnia 1892 roku urodził się najwybitniejszy polski zapaśnik Leon Stanisław Pinecki, który w latach 20-tych i 30-tych XX wieku był jednym z czołowych światowych zapaśników, 3-krotnym mistrzem świata i 5-krotnym mistrzem Europy w tej dyscyplinie.
Królem Podwójnego Nelsona
Leon Pinecki mierzył 2,03 m wzrostu przy 143 kg wagi, obwód jego klatki piersiowej wynosił 132 cm a rozpiętość jego ramion wynosiła 2,45 m. Z uwagi na jego warunki fizyczne prasa nadała mu przydomki „Polskiego Mastodonta", „Olbrzyma z Wielkopolski", „Polskiej Wieży" oraz „Królem Podwójnego Nelsona" tj. stylu walki, który obowiązywał wówczas na matach całego świata.
Przeszedł do legendy jako niezwyciężony „człowiek-goryl”. Większość mieszkańców rodzinnego Stołunia mówiła po polsku i w domu Pineckich nie używano innego języka. Wzrastał więc młody Leon w atmosferze polskości panującej w jego rodzinnym domu, jak i w całej okolicy.
Po I wojnie światowej w której został zmobilizowany do armii pruskiej gdzie walczył m.in. pod Verdun. Po wojnie ślubował umierającej matce, że nigdy się nie wyprze polskich korzeni. I słowa dotrzymał. Leon Pinecki sportową karierę rozpoczął w karczmie w Stołuniu, skąd pochodził. Pokonał tam zapaśnika, który przyjechał z trupą wędrownych cyrkowców. Jednak profesjonalne uprawianie zapasów rozpoczął w 1919 roku. W rok później w Hamburgu wystąpił po raz pierwszy jako zawodowiec. Walczył w Europie i w Ameryce w barwach na początku Polski a następnie Niemiec. W 1929 roku naciskany przez władze niemieckie zapaśnik musiał zmienić nazwisko na Leo Pinetzki. Nie chciał jednak długo walczyć w niemieckich barwach, dlatego zrezygnował ze sportowej kariery.
Od 1930 roku był właścicielem Hotelu „Nad jeziorem” (niem. „Am See”) położonego nad Jeziorem Łagowskim w Łagowie, obecnie ośrodek nosi nazwę „Defka”. Nie przerywając jednak rozgrywania dalszych walk zapaśniczych, także i pokazowych walk w swoim hotelu. I tutaj w Łagowie nie zaprzestał manifestować swej narodowości. Z okazji polskich świąt zawsze wywieszał biało - czerwoną flagę. Na każdym kroku podkreślał polskie pochodzenie, co nie było w smak hitlerowskim władzom, dlatego dobrze poznał policyjne areszty w Świebodzinie i w Sulęcinie.
Po wybuchu II wojny światowej przychodził z pomocą więźniom obozu pod Łagowem przekazywał im żywność i organizował zbiórkę darów. W czasie wojny został wywieziony do karnego obozu pod Poczdamem. Wrócił po wojnie i musiał się tłumaczyć przed bezpieką, że jest Polakiem i nie kolaborował z faszystowskim reżimem.
W 1948 roku ożenił się z Heleną Sokołowską, uczestniczką Powstania Warszawskiego, więźniarką obozów koncentracyjnych i zamieszkał u niej w Sulęcinie, gdzie założył szkółkę zapaśniczą. Zmarł na atak serca 26 lipca w 1949 roku w Sulęcinie, zgodnie z ostatnia wolą został pochowany na łagowskim cmentarzu. Pamięć Leona Pineckiego uczcili mieszkańcy zarówno rodzinnego Stołunia, Łagowa jak i Sulęcina. W Stołuniu przed szkołą odsłonięto 7 kwietnia 1987 roku głaz pamiątkowy z tablicą i otwarto izbę pamięci poświęconą Leonowi Pineckiemu. W Sulęcinie na domu przy pl. Czarneckiego 14 w którym mieszkał i zmarł Pinecki 15 listopada 1986 roku odsłonięto tablicę pamiątkową. Ponadto jedną z ulic w Sulęcinie i Łagowie nazwana jest jego imieniem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz