Skansen Pszczelarski w Pszczewie

Skansen Pszczelarski
woj. lubuskie, 66-330 Pszczew, ul. Kasztanowa 9
2020.07.31 :: .doc

Jeśli ktoś będzie szukał Skansenu Pszczelarskiego w Pszczewie, to może się niestety zawieść. Skansen będący własnością prywatną był prowadzony przez ludzi z pasją, nie dla biznesu. Symboliczne ceny biletów (1,50-3,00 zł) raczej nie nastawiały Właścicieli na zysk. Z serdecznego podejścia Właścicieli jakie również i mnie spotkało, wynikało, że każdy turysta był mile widziany. Niestety, zmiana Władz w gminie przyniosła również podwyżki opłat, co położyło kres działalności skansenu. Obecnie te mniej wartościowe eksponaty wystawione są w ogrodzie, a eksponaty zabytkowe zabezpieczone są w magazynie i nie udostępniane zwiedzającym. Trochę szkoda, że Skansen znany w całej Polsce i poza jej granicami przestał funkcjonować.

Skoro Pszczew tak bardzo się szczyci swoimi zabytkami co widać, ponieważ co rusz spotykamy tabliczki informacyjne przy różnych obiektach, również i przy Skansenie, to dlaczego Władze swoimi decyzjami demontują tak ważny obiekt dla Pszczewa. Mam nadzieję, że ta zaistniała sytuacja w przyszłości się zmieni i Skansen Pszczelarski w Pszczewie ponownie wróci na mapę polskich skansenów.

W skansenie zgromadzone zostały unikalne eksponaty dokumentujące sztukę, pracę bartnika i pszczelarza; jej historię, rozwój i współczesność. W zbiorach znajdują się między innymi: stare ule, kuszki, narzędzia pracy bartnika i pszczelarza. Stała ekspozycja prezentuje kilkanaście barci, (tj. uli wydrążonych z pni drzew, zdobionych rzeźbą, unikalnym kształtem nadanym przez naturę, z niepowtarzalnymi dachami słomianymi) oraz zbiór szopek wigilijnych.

Wiele eksponatów pamięta dwa ubiegłe stulecia jak i początki bieżącego, przypominając nam o naszym pochodzeniu, korzeniach, kulturze, sztuce oraz obyczajach.

:: więcej zdjęć |>>>|


Wieża widokowo-obserwacyjna nad Jeziorem Chłop w Pszczewie

adres:
Wieża widokowo-obserwacyjna nad Jeziorem Chłop
woj. lubuskie, 66-330 Pszczew, wzgórze obok Góry Wysokiej
2020.07.31
Jedna z trzech wież widokowo-obserwacyjnych jakie Gmina Pszczew postawiła, aby uatrakcyjnić turystycznie swój region. Wieża widokowo-obserwacyjna nad Jeziorem Chłop wzniesiona została na wzgórzu obok Góry Wysokiej. Z wieży miał, nie pomyliłem pisowni, miał rozpościerać się widok nad Jezioro Chłop oraz jego okolice. Budowniczowie przy budowie wieży zapomnieli, że drzewa też rosną i obecnie z ostatniego poziomu (platformy) podziwiamy korony drzew. Jeśli chodzi o horyzont to widok jest przewspaniały, ale jezioro obserwujemy w skrawkach, co widać na załączonych zdjęciach. Od strony wschodniej prócz koron drzew nie widzimy nic. Zamieszczonych zdjęć jest niewiele, bo każde pokazywałoby czubki drzew lub ich korony. Nuestety ta wieża słabo wypada na tle pozostałych dwóch wież.

Bazylika prymasowska Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie

Bazylika prymasowska Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
woj. wielkopolskie, 62-200 Gniezno, Wzgórze Lecha
2020.07.29 |>>>|

Bazylika prymasowska Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie (zwana także: archikatedrą gnieźnieńską lub sanktuarium św. Wojciecha) – gotycki kościół katedralny znajdujący się na Wzgórzu Lecha w Gnieźnie. Kościół jest dedykowany Najświętszej Marii Pannie, nosi wezwanie Wniebowzięcia NMP. Od 1000 roku główna świątynia metropolii gnieźnieńskiej, nazywana „Matką kościołów polskich”. Miejsce pochówku świętego Wojciecha, głównego patrona Polski oraz miejsce pięciu koronacji królewskich. Siedziba prymasów Polski. Od 1931 roku jest bazyliką mniejszą. 16 września 1994 roku obiekt został wpisany na listę pomników historii.

Początki istnienia

Pierwsza chrześcijańska świątynia na terenie leżącym na podgrodziu na Wzgórzu Lecha została ufundowana za życia Mieszka I, a więc przed rokiem 992. Według tradycji przekazanej przez Jana Długosza fundatorką miała być Dąbrówka, pochowana tu w 977 roku. Odkryte relikty przedromańskiego kościoła grodowego Mieszka I, zachowane w podziemiach katedry, pozwalają określić jego formę przestrzenną jako tzw. rotundę prostą, składającą się z kolistej nawy o średnicy 9 metrów i apsydy wschodniej. Od strony północnej do rotundy dostawiony był aneks, być może o charakterze grobowym. Całość była orientowana na osi wschód–zachód. Kolejną fazę budowlaną reprezentuje drugi aneks, dobudowany do nawy rotundy od strony południowo-zachodniej. Dobudówkę tę ze względu na ukształtowanie przestrzenne i wielkość można interpretować jako aneks grobowy, w którym pochowano ciało świętego Wojciecha.

Między 7 a 15 marca 1000 roku do Gniezna przybył cesarz Otton III, aby pomodlić się przy grobie św. Wojciecha. Odbył się wtedy tzw. Zjazd gnieźnieński, na którym książę Polski Bolesław Chrobry i cesarz omawiali plany utworzenia wspólnego królestwa Niemiec, Francji, Rzymu, Anglii i Państw Słowiańskich. Utworzono archidiecezję gnieźnieńską i pierwszą metropolię kościelną w Polsce, podległą wyłącznie papieżowi. Pierwszym arcybiskupem został Radzim Gaudenty.

Katedra przedromańska

Przesłanki archeologiczne pozwalają założyć, że w 1 poł. XI w. w miejscu rotundy przystąpiono do budowy kamiennej bazyliki. Prawdopodobnie był to trójnawowy, beztranseptowy kościół bazylikowy, zamknięty od wschodu trzema apsydami, z nową przedromańską konfesją św. Wojciecha. Prawdopodobnie katedra nie posiadała wyróżnionego przęsła prezbiterialnego oraz pozbawiona była masywu zachodniego (była to więc bazylika bezwieżowa). Konfesja św. Wojciecha ulokowana była w geometrycznym środku całej budowli (in medio ecclesiae). Miała postać grobowej kaplicy, wytyczonej na planie kwadratu. Wewnątrz niej przy ścianie wschodniej znajdował się ołtarz z grobem z relikwiami. Boki tego ołtarza mogły ozdabiać trzy złote tablice, wywiezione później z Gniezna przez Brzetysława w 1038 roku. Na pograniczu nawy głównej i prezbiterium znajdował się tumbowy grobowiec Gaudentego (obecnie eksponowany w podziemiach).

W 1018 roku doszło do pożaru katedry, którą w ciągu siedmiu lat odbudowano. W 1025 roku koronował się w niej na króla Bolesław Chrobry, a po jego śmierci syn Mieszko II Lambert. W 1038 roku gród gnieźnieński zaatakował książę czeski Brzetysław I, niszcząc i ograbiając podgrodzia i katedrę.

Katedra romańska

Po najeździe Brzetysława odbudowano świątynię w stylu romańskim i konsekrowano w 1064 roku. Odbudowę przeprowadzono z częściowym wykorzystaniem fundamentów poprzedniej budowli. Całkowita długość budynku wynosiła 37 m. W 1076 roku na króla Polski koronował się w niej Bolesław II Szczodry. Po koronacji, do roku 1097 trwała rozbudowa, polegająca na wydłużeniu kościoła w dwóch kierunkach: na wschód poprzez wybudowanie nowego prezbiterium z nową apsydą i sporządzeniu nowego ołtarza głównego, postawieniu aneksu, a także wydłużeniu kościoła w kierunku zachodnim poprzez wybudowanie masywu z dwiema wieżami. Znajdowała się tutaj empora, przeznaczona dla panującego księcia i jego najbliższych. W rozbudowanej katedrze powstała nowa, romańska konfesja św. Wojciecha. Znajdowała się ona w środkowej części nawy głównej, w centrum romańskiej bazyliki. We wschodniej partii znajdowała się komora grobowa. Tuż na zachód od konfesji znajdowała się nekropolia arcybiskupów gnieźnieńskich, po której zachowało się zgrupowanie kilku dużych romańskich grobowców wziemnych, usytuowanych w jednym rzędzie. Wskazują one na fakt, że pasterze archidiecezji mieli prawo do pochówku w szczególnie uprzywilejowanej przestrzeni katedry ad Sanctos – przed konfesją swojego ideowego poprzednika, w niewielkiej odległości od jego relikwii. Z tego okresu pochodzą także pozostałości zabudowań monasterium, przylegających do północnej ściany katedry, zawierających prawdopodobnie kapitularz, refektarz i szkołę katedralną, odkryte w krypcie kaplicy Potockich.

W latach 1103–1104 odbył się synod z udziałem legata papieskiego związany z odnalezieniem i umieszczeniem relikwii św. Wojciecha w katedrze. Kilka lat później do grobu św. Wojciecha przybył książę Bolesław III Krzywousty. W 1127 roku w katedrze odbyły się uroczystości odnalezienia i umieszczenia w niej głowy św. Wojciecha. Około 1175 roku ufundowano brązowe Drzwi Gnieźnieńskie. W 1177 roku odbył się wielki zjazd, na którym książę Wielkopolski Mieszko III Stary wystąpił jako „dux totius Poloniae”. W 1192 roku, katedra wraz z sąsiadującymi zabudowaniami uległa pożarowi. Przy odbudowie rozebrano m.in. aneks zakrystyjny między apsydą północną i południową ścianą prezbiterium, a w jego miejsce pojawiła się zbiorowa mogiła, tzw. grobowiec Pięciu Braci Męczenników z płytą gipsową z tzw. inskrypcją ossa trium. Nastąpiła także destrukcja zabudowań monasterium. Po 219 latach, w 1295 roku odbyła się przedostatnia koronacja królewska w katedrze gnieźnieńskiej, gdy na króla koronował się książę Przemysł II. Pięć lat później do Gniezna zbrojnie wkroczył Wacław II Czeski i również koronował się na króla. Była to ostatnia koronacja w Gnieźnie. W 1331 roku Gniezno zaatakowali Krzyżacy, niszcząc świątynię.

Katedra gotycka

Budowa gotyckiej katedry w Gnieźnie zainicjowana została w 1342 roku przez arcybiskupa Jarosława Bogorię Skotnickiego. Z 26 marca 1350 roku pochodzi pierwsza informacja o erygowaniu przez Skotnickiego ołtarza w katedrze. Ten sam arcybiskup przyjął w 1358 roku wraz z całą kapitułą archikatedralną króla Kazimierza Wielkiego, który przyczynił się do rozbudowy Gniezna. Prace zorganizowano tak, by w ich trakcie część świątynia mogła nadal służyć wiernym. Gdy wznoszono prezbiterium, nabożeństwa i Msze święte odbywały się w oddzielonym i zabezpieczonym romańskim korpusie nawowym. Gdy zaczęto go wyburzać i stawiać nowy, ludzie modlili się w nowej, gotyckiej części prezbiterialnej. Arcybiskup w trakcie budowy wystawił najpierw w części wschodniej wydłużony trójprzęsłowy chór z zamknięciem w kształcie siedmiu boków z dwunastoboku i wielobocznym obejściem, a wkrótce i dobudowywanymi kaplicami grobowymi. Prezbiterium wybudowano ze ścianami podzielonymi poziomym gzymsem na dwie kondygnacje – arkadową i okienną. System konstrukcyjny chóru katedry stanowił kombinację układu filarowo-skarpowego z łukami oporowymi poprowadzonymi pod dachem obejścia. Wschodnia część świątyni wykonana została z kamienia ciosowego i cegły. Inicjator przedsięwzięcia nie doczekał zakończenia budowy, jego następcy nie poniechali jednak kontynuowania dzieła. Abp Janusz Suchywilk doprowadził do ukończenia budowy korpusu nawowego, a abp Bodzanta wyposażył gotycką katedrę w nowe ołtarze. W roku 1382 trwały już zaawansowane prace przy zadaszeniu i przesklepianiu korpusu. W pierwszej połowie XV wieku, gdy arcybiskupem gnieźnieńskim był Mikołaj Trąba trwała budowa jednej z wież, kapitularza, skarbca oraz kaplic przy nawie południowej. Od 1419 roku, w związku z nadaniem arcybiskupom gnieźnieńskim tytułu prymasa, świątynia stała się katedrą prymasowską. W drugiej połowie XV stulecia, za abp Jakuba z Sienna na belce tęczowej zawisł potężny krucyfiks, a przed prezbiterium stanęło nowe mauzoleum św. Wojciecha, ukryte pod kamiennym baldachimem wspartym na kolumienkach i ozdobione marmurową płytą z podobizną męczennika, którą wykonał rzeźbiarz Hans Brandt. W 1602 roku wykończona została wieża północna. Przebudowywano też nawy boczne i kaplice okalające prezbiterium, zmieniając ich wezwania i wzbogacając ich wnętrza o nowe, zgodne z duchem epoki elementy architektoniczne. W 1613 roku, za abp Jana Łaskiego w Gnieźnie wybuchł wielki pożar, który strawił niemal wszystkie zabudowania nie wyłączając kościołów. Katedra ocalała, jednak ogień uszkodził hełmy i drewnianą konstrukcję wież. W latach osiemdziesiątych XVII wieku w części prezbiterialnej katedry stanęła pozłacana konfesja wykonana na wzór tej, znajdującej się w Bazylice św. Piotra w Rzymie, a pod nią, na czarnym ołtarzu, srebrna trumienka z relikwiami św. Wojciecha.

W latach 1641–1652 prymas Maciej Łubieński przeprowadził przebudowę wnętrza świątyni w stylu barokowym. Kolejny wielki pożar wybuchł w Gnieźnie w sierpniu 1760 roku. Ogień uszkodził wieże i strawił dach katedry, co doprowadziło do zawalenia się sklepień nad prezbiterium i znacznego ich uszkodzenia nad nawą główną. W ciągu kilku następnych lat przebudowano wnętrze w stylu klasycystycznym z elementami stylu barokowego. Zainicjował je prymas Maciej Łubieński.

Do kolejnej, częściowej przebudowy świątyni doszło w latach siedemdziesiątych XVIII wieku. Na początku XIX stulecia, kiedy do Gniezna wkraczały wojska francuskie, katedrę zamieniono na krótko na magazyn zboża. Później nie podejmowano w niej żadnych istotnych prac budowlanych.

Historia współczesna

W 1931 roku Pius XI nadał katedrze tytuł bazyliki mniejszej. W 1939 roku po zajęciu Gniezna hitlerowcy początkowo zamknęli katedrę, a później urządzili w niej salę koncertową. 23 stycznia 1945 roku, dwa dni po wkroczeniu do Gniezna, katedra została ostrzelana przez Armię Czerwoną, co spowodowało pożar hełmów wież i dachów. Wokół tego pożaru przez lata trwały różne spekulacje. Władze komunistyczne twierdziły, że na wieżach znajdowali się jeszcze żołnierze niemieccy, którzy zaatakowali żołnierzy rosyjskich. Zeznania świadków i publikacje naukowe potwierdzają jednak tezę celowego ostrzału z czołgu, umiejscowionego na rynku. Pożar zniszczył hełmy wież oraz sklepienie w emporze międzywieżowej, a w następstwie tego również organy. Zawaleniu uległ również dach nad częścią południową nawy głównej, co zniszczyło stalle. Na przełomie lat 50. i 60. XX wieku odrestaurowano świątynię przywracając jej styl gotycki.

3 czerwca 1979 roku archikatedrę odwiedził Jan Paweł II. W 1992 ówczesny prymas kard. Józef Glemp został mianowany metropolitą warszawskim, a Gniezno na 17 lat straciło miano stolicy prymasowskiej). Nowym metropolitą gnieźnieńskim został abp Henryk Muszyński, który jest inicjatorem zjazdów gnieźnieńskich.

W 1996 roku ponownie zamontowano złocony, barokowy baldachim nad trumienką św. Wojciecha, który ukryty w pomieszczeniach wieżowych w czasie II wojny światowej, nie został przez Niemców wywieziony. Rok później do katedry ponownie przybył Jan Paweł II. 

19 grudnia 2009 roku tytuł Prymasa Polski powrócił do Gniezna i do metropolity gnieźnieńskiego. Tego też dnia miała miejsce inauguracja posługi prymasowskiej przez abp. Muszyńskiego. 
W 2012 roku gnieźnieńskiej katedrze przekazano relikwie krwi Jana Pawła II, które umieszczono w bocznej kaplicy. 

W 2015 roku w pomieszczeniach przywieżowych wieży północnej odnaleziono około 2000 papierowych dokumentów z XIV, XV i XVI wieku, obrazujących prace konsystorza generalnego, jedyny tego typu zbiór w Polsce. 

14 kwietnia 2016 roku katedra była miejscem uroczystości jubileuszu 1050. rocznicy chrztu Polski, w której uczestniczył Episkopat Polski oraz najwyższe władze państwowe, z prezydentem Andrzejem Dudą na czele.

źródło: https://pl.wikipedia.org/

:: więcej zdjęć |>>>|


Muzeum Archeologiczne w Biskupinie - jedna z najstarszych ufortyfikowanych osad na ziemiach polskich

Muzeum Archeologiczne w Biskupinie
woj. kujawsko-pomorskie, 88-410 Gąsawa, Biskupin 17
2020.07.29 |>>>|

Biskupin to jedno z nielicznych polskich stanowisk archeologicznych wokół którego narosło wiele legend. Stał się symbolem polskości, "budowlą" na której oparto korzenie historyczne państwowości polskiej, zwłaszcza w czasach międzywojennych, gdy trwały liczne i zażarte spory co do "przynależności" kulturalnej poszczególnych ziem europejskich. Ówcześni politycy, wiązali historię tej osady z kulturami prasłowiańskimi, chcąc zadać kłam nazistowskiej ideologii przynależności ziem polskich do kultur germańskich. Oczywiście nie miało to żadnego pokrycia z rzeczywistością. Obecnie stanowisko biskupińskie przypisuje się kulturze łużyckiej, której nie można jednoznacznie identyfikować jako przodka ludów germańskich czy słowiańskich. Kultura łużycka obejmowała w przybliżeniu ziemie współczesnej Polski i niemieckich Łużyc, w czasie od środkowej epoki brązu po wczesny okres żelaza.

Osada została odkryta w 1933 roku przez Walentego Szwajcera (1907-1994), miejscowego nauczyciela w biskupińskiej szkole podstawowej. Odkryciu sprzyjały dwa fakty - niezwykle suche lato oraz prace melioracyjne, dzięki którym poziom tafli wody na jeziorze biskupińskim znacznie opadł. Szwajcer o swoim odkryciu powiadomił profesora Józefa Kostrzewskiego (1885-1969) z Uniwersytetu Poznańskiego. Badania wykopaliskowe rozpoczęto w 1934 roku. Podmokły teren wymusił na badaczach opracowanie specjalistycznych metod odkrywkowych, tak aby pozbyć się wody, a także aby nie naruszyć cennych znalezisk. Ich metody stały się bazą dla innych tego typu prac prowadzonych na całym świecie.

Jak się okazało, wyspa była zamieszkana w VI-XI wieku, ale nie ten okres miał okazać się najciekawszym. Gród biskupiński został wybudowany na wyspie jeziornej (obecnie półwysep) o powierzchni około 2 hektarów, już w połowie VIII wieku p.n.e. (ok. 738 roku p.n.e.) Wedle badań, gród zamieszkiwany był do okresu V wieku p.n.e., gdy nagle opustoszał. Z powodu braku wcześniejszych warstw archeologicznych, można uznać, że osada biskupińska powstała na dziewiczym terenie, wedle z góry określonego planu.

Osada została wybudowana z drewna uzyskanego z okolicznych lasów oraz z ziemi. Drewno było najłatwiejszym do pozyskania surowcem, do tego niezwykle podatnym na obróbkę. Ówcześni "architekci" musieli posiadać ogromną wiedzę techniczną i militarną, dzięki czemu wykorzystali tak niewielki obszar najskuteczniej jak ówcześnie można było go zagospodarować. Cała wyspa była otoczona kilkoma kręgami częstokołu, wzniesionego z tysięcy drewnianych pali (2-4 m długości), zakończonych ostrym wierzchołkiem, co miało na celu utrudnienie potencjalnym wrogom dostanie się do wnętrza zabudowy. Gród biskupiński otoczony był wałem drewniano-ziemnym o długości ok. 460 m, szerokości 350 cm i wysokości 6 m (wymiary przybliżone). Sercem wału były skrzynie (izbice) dębowe o konstrukcji zrębowej, wypełnione kamieniami i ziemią. W części południowo-zachodnie osady znajdowała się brama z wieżą i wrotami otwieranymi do wnętrza osady. Osadę ze stałym lądem łączył drewniany pomost, który prowadził wokół wałów, dzięki czemu wrogowie byli łatwiejszym celem dla obrońców.

Wewnątrz znajdowało się jedenaście ulic równoległych do siebie oraz szereg domostw ustawionych rzędami. Cały "fundament" grodu wykonany był z drewnianych bali, które dokładano w przypadku podniesienia się poziomu wód jeziora. W pobliżu bramy znajdował się niewielki plac wyłożony piaskiem, gliną i gałęziami, służący zapewne jako miejsce spotkań lub obrzędów religijnych mieszkańców osady. Domostwa o dwuspadowym dachu wykonanym ze słomy lub trzciny, nie posiadały okien. Wejścia znajdowały się po sronie południowej, co zapewniało lepsze ogrzewanie wnętrz, dzięki wykorzystaniu padających do środka promieni słonecznych. Jedno mieszkanie miało powierzchnię ok. 80 mkw. i zawierało dwoje pomieszczeń - przedsionek, w którym zimą trzymano bydło oraz izbę główną, przeznaczoną dla domowników. W środku izby znajdowało się palenisko i łoże wspólne dla całej rodziny. Z powodu ogromnej wilgoci, zapasy żywności i ziół przechowywano pod dachem domostwa. Względnie "takie samo" wyposażenie wszystkich domostw biskupińskich, świadczy o względnej równości panującej w organizacji tamtejszej społeczności. Jak obliczają archeolodzy, osadę mogło zamieszkiwać od 600 do 800 osób. Należy jednak zauważyć, że środowisko życia mieszkańców Biskupina było dość uciążliwe. Ograniczona przestrzeń, wszędobylska wilgoć, mieszkanie wspólnie ze zwierzętami musiały dawać się we znaki.

Gród miał połączenie wodne z Notecią, Wartą i dalej Odrą, dzięki czemu możliwe były podróże aż do wybrzeża morskiego. W drogę wodną można było ruszać także zimą, używając kościanych łyżew lub sań. Takie położenie musiało sprzyjać rozwojowi biskupińskiego handlu. W transporcie lądowym przemieszczano się zapewne dzięki znajomości wozów zaprzężonych w woły. W osadzie znaleziono bursztyn oraz miedź służącą do wyrobu przedmiotów z brązu, oraz żelazo (w końcowym etapie istnienia osady). Mieszkańcy żywili się przede wszystkim zbożami (pszenica, proso, jęczmień) oraz soczewicą, grochem czy rzepą. Pola uprawne uzyskiwane poprzez wypalanie i karczunek lasów, znajdowały się wokół osady. Zbierano rosnące dziko zioła, hodowano bydło, kozy, świnie oraz małe konie, przypominające tarpana. Polowano na jelenie i dziki, być może przy współudziale psów, których kości znajdowano wewnątrz osady. Mieszkańcy zajmowali się również garncarstwem - wytwarzali naczynia zdobione wzorami geometrycznymi, czasem z przedstawieniami ludzkimi lub zwierzęcymi oraz tkactwem, obróbką skór i kości.

Przypuszcza się, że mieszkańcy osady celebrowali kulty solarne i żywiołów. Swoich zmarłych chowali na niewielkim wzniesieniu opodal grodu (ok. 1800 m od niego), gdzie do tej pory odkryto 91 bogatych pochówków. Szczątki świadczą, że zmarłych poddawano kremacji. następnie prochy wsypywano do urn umieszczanych w ziemi. Zmarłemu wkładano do grobu narzędzia, ozdoby i pokarm umieszczony w osobnych naczyniach.

Nie wiadomo co było przyczyną, że ludzie woleli tak niesprzyjające warunki osadnictwa. Zapewne coś im groziło, jednak nie można powiedzieć co to było. Wiadomo, że Biskupin padł ofiarą najazdu Scytów, jednak to nie oni stali się przyczyną opuszczenia grodu. Sama osada niejednokrotnie cierpiała z powodu powodzi. Z czasem zmiany klimatu doprowadziły do podniesienia się poziomu wód jeziora biskupińskiego i pochłonięcia całej osady. Gród upadł w V wieku p.n.e. (w przybliżeniu około 550 roku p.n.e.), ale to właśnie woda i osadzający się muł, przyczyniły się do zachowania w niemal nieskazitelnym stanie ruin Biskupina. Niektórzy nazywają Biskupin "polskimi Pompejami" zapominając o tym, że w rzymskim mieście miasto zginęło wraz z ludźmi, zaś Biskupin został opuszczony przed ostateczną zagładą.

źródło: http://www.histurion.pl/

:: więcej zdjęć |>>>|


Kościół Rzymskokatolicki Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Wenecji

adres:
Kościół Rzymskokatolicki Narodzenia Najświętszej Maryi Panny
woj. kujawsko-pomorskie, Wenecja 6, 88-410 Żnin
2020.07.29
Kościół w Wenecji stoi na niewielkim wzniesieniu, pomiędzy trzema jeziorami: Biskupińskim, Weneckim i Jeziorem Skrzynka. Pierwszy kościół ufundował Mikołaj Nałęcz z Chomiąży, kasztelan nakielski, sędzia kaliski i właściciel zamku w Wenecji |>|, którego ruiny przetrwały do czasów współczesnych. Parafię erygowano około 1394/95 r. W 1759 roku ufundowano już trzeci z kolei kościół drewniany.
Obecny kościół murowany w stylu neoromańskim wzniesiono w latach 1869-72. Wewnątrz kościoła warto zobaczyć trzy ołtarze: neoklasycystyczny ołtarz głowny i dwa rokokowe ołtarze boczne. W ołtarzu głównym znajduje się słynący łaskami obraz, który jest dziełem wielkopolskiego malarstwa cechowego z XVI w. Przedstawia on Matkę Najświętszą z Dzieciątkiem na ręku stojącą na półksiężycu.
źródło: http://www.polskaniezwykla.pl/

Muzeum - Ruiny Zamku w Wenecji

adres:
Ruiny Zamku w Wenecji
woj. kujawsko-pomorskie, Wenecja k. Żnina, 88-410 Gąsawa
2020.07.29
Usytuowany strategicznie na przesmyku jezior Weneckiego i Biskupińskiego zamek (jeden z pierwszych prywatnych zamków obronnych w Polsce) strzegł ongiś szlaku łączącego Żnin z Gnieznem czyli de facto granic Państwa Krzyżackiego z siedzibą głów polskiego kościoła. Według lokalnych podań - tutaj właśnie “testowano” bombardy (armaty) przed bitwą pod Grunwaldem. Swą nazwę zamek zawdzięcza Mikołajowi Nałęczowi - panu na Wenecji, sędziemu kaliskiemu, który – jak głosi legenda - ze względu na surowość swych sądów przezwany został Krwawym Diabłem Weneckim lub Krwawcem.
Zamek zbudowano około 1390 roku na niewielkim wzniesieniu pośród podmokłych łąk. Powstał na planie kwadratu o boku długości 33 metrów. Otaczał go ceglany mur wzniesiony na kamiennych fundamentach wsparty skarpami. W północno-wschodnim narożniku znajdowała się kilkukondygnacyjna, czworoboczna wieża, która pełniła funkcje obserwacyjno-obronne, więziono tu też niepokornych. Główny budynek mieszkalny zamku został wzniesiony wzdłuż całego zachodniego muru. Wjazd na dziedziniec prowadził drewnianą kładką i mostem zwodzonym od strony południowej (jez. Biskupińskiego). Poprzedzało go umocnione przedbramie wysunięte przed lico muru. Dodatkowym elementem obronnym była otaczająca przedmurze fosa, której brzegi umocniono drzewem.
Pierwszy sprawdzian umocnień zamkowych miał miejsce w roku 1395 podczas sąsiedzkiego zatargu pomiędzy rodami Nałęczów i Grzymalitów. Skutkiem działań zbrojnych było częściowe zniszczenie zamku. Na początku XV wieku właścicielem Wenecji zostaje Mikołaj z Warzymowa jednak już w 1420 roku sprzedaje majątek wraz z zamek arcybiskupowi gnieźnieńskiemu Mikołajowi Trąbie. Duchowny przystępuje do rozbudowy warowni czyniąc z niej główna siedzibę arcybiskupów na Pałukach. Wewnątrz murów wzniesiono nowe budynki wzdłuż muru północnego. Wzmocniono obronę wjazdu znacznie rozbudowując przedbramie. Cały zamek otoczono dodatkowym murem obronnym. W jego narożnikach usytuowano basteje na planie koła przystosowane do użycia broni palnej. Przez pewien okres zamek miał być ponoć wykorzystywany jako więzienie dla przeciwników kościoła, szczególnie tych sprzyjających ruchowi husyckiemu.
Zamek wenecki nie funkcjonował zbyt długo. Jeszcze pod koniec XV wieku został opuszczony a następnie rozebrany. Uzyskany materiał budowlany posłużył do wzniesienia w pobliskim Żninie nowej siedziby arcybiskupów. Malownicze pozostałości zamku już w drugiej połowie XIX wieku budziły zainteresowanie miłośników historii. Jednak dopiero przeprowadzone po II wojnie światowej badania archeologiczne, prowadzone pod kierunkiem dr Czesława Sikorskiego, pozwoliły poznać dokładnie jego założenie i fazy rozwoju.
Dziś obiekt pozostaje w trwałej ruinie, można jednak zwiedzić jego dziedziniec.
źródło: http://muzeumznin.pl/

Muzeum Kolei Wąskotorowej w Wenecji

Muzeum Kolei Wąskotorowej Oddział Muzeum Ziemi Pałuckiej w Żninie
woj. kujawsko-pomorskie, Wenecja k. Żnina, 88-410 Gąsawa
2020.07.29 |>>>|

Muzeum jest największym w Europie skansenem, na którego terenie zgromadzono unikatowe parowozy, wagony towarowe i osobowe, drezyny, itp. Niedaleko od muzeum znajdują się ruiny XIV-wiecznego zamku |>| zbudowanego przez kasztelana nakielskiego Mikołaja Nałęcza zwanego "Krwawym Diabłem Weneckim".

Kolekcja Muzeum

Kolekcja parowozów, lokomotyw, drezyn i wagonów liczy 70 eksponatów. Najstarsze z nich pochodzą z XIX w.: unikatowy wagonik pocztowy - najmniejszy w Europie, cysterna, miniaturowe platformy, dwuosiowe wagony towarowe oraz parowóz firmy Orenstein & Koppel w Berlinie. Ponadto w weneckim skansenie urządzono stylową poczekalnie kolejową, wagon pocztowy, w którym przesyłki stemplowane są specjalnym datownikiem, ekspozycję umundurowania, latarni, kasowników, znaków sygnałowych i innych przedmiotów używanych w kolejach wąskotorowych. Zwiedzający mogą podziwiać "kolejkę leśną", z parowozem HF Henschel & Sohn z 1918 r., pociągi towarowe z krytymi wagonami, "kolejką buraczaną", wagony "pługi odśnieżne", wagoniki "kolebki" do przewozu surowców w cegielniach oraz wagony osobowe eksploatowane w okresie międzywojennym przez Żnińską Kolej Powiatową. Muzeum w Wenecji posiada zbiór 17 parowozów, dwie drezyny ręczne, dwie lokomotywki spalinowe, wyprodukowane na przełomie lat 50 i 60 w Poznańskich Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego i dwie drezyny motorowe. Kolekcję taboru uzupełniają takie urządzenia jak wąskotorowa obrotnica kolejowa z 1908 r., pompy wodne, zabytkowy zegar peronowy, semafory, zwrotnice oraz wiele typów urządzeń i narzędzi związanych z techniczną obsługą ponad 100-letniej kolejki.

Historia

Kolej o szerokości toru 600 mm powstała na mocy ustawy parlamentu pruskiego z 1892 roku. Koszty budowy i ekspoatacji takiej linii były stosunkowo niskie. Mogła ona obsługiwać zarówno przewóz osób jak i towarów. W Żninie wybudowano parowozownie, warsztaty z odlewnią oraz budynek dyrekcji z mieszkaniami dla pracowników. Niewielkie budynki mieszkalne pełniące rolę stacji pobudowano w Rydlewie, Biskupinie, Gąsawie, Szelejewie, Rogowie i Ostrówcach. W czasie II wojny Swiatowej kolej pracowała pod nadzorem niemieckim, a od 1 lipca 1949 r. przeszła pod zarząd PKP. Z uwagi na otwierane w pobliżu linie autobusowe PKS zdecydowano się w 1962 r. całkowicie zamknąć na tej lini ruch osobowy. W 1972 r. miłośnicy kolei wąskotorowej oraz ówczesne władze powiatowe utworzyły pierwszy w Polsce skansen parowozów, wagonów i urządzeń technicznych związanych z koleją o prześwicie torów zaledwie 600 mm. Skansen zlokalizowano w sąsiedztwie ruin zamku. Wzrastający ruch turystyczny skłoniły PKP do uruchomienia w sezonie letnim linii kolejowej o długości 12 km, na trasie Żnin - Wenecja - Biskupin – Gąsawa. W marcu 2002 r. Powiat Żniński wraz z gminą Gąsawa, po przejęciu mienia PKP S.A. kolejki wąskotorowej, utworzył Żnińską Kolej Powiatową Sp. z o.o. z siedzibą w Żninie.

źródło: https://www.gasawa.pl/

:: więcej zdjęć |>>>|


Wenecja - woj. kujawsko-pomorskie

Wenewcja
woj. kujawsko-pomorskie, 88-400 Wenwcja, gmina Żnin, powiat żniński
2020.07.29 :: .doc

Według wzmianek, w XIV wieku osada należała do rodu Nałęczów. Ówcześnie nosiła nazwę Mościska, którą to Mikołaj Nałęcz zmienił na Wenecję, po powrocie ze studiów w Wenecji. Także z jego inicjatywy powstał tu zamek obronny |>>>| oraz kościół |>>>|, na miejscu którego do dziś istnieje świątynia z XIX wieku. Jeszcze w wieku XIV Wenecja otrzymała prawa miejskie, które w latach późniejszych zostały jej jednak odebrane. Wieś klucza żnińskiego arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, położona była w XVII wieku w powiecie kcyńskim województwa kaliskiego.

Wenecja znajduje się na Szlaku Piastowskim. Wiedzie przez nią również trasa Żnińskiej Kolei Powiatowej |>>>|, która obecnie nie funkcjonuje już jako regularny środek transportu dla okolicznych mieszkańców. Jest to kolej wąskotorowa, posiadająca rozstaw szyn liczący jedynie 600 mm, co sprawia, że są to najwęższe tory kolei publicznej w Europie. W sezonie turystycznym możliwa jest przejażdżka kolejką na trasie: Żnin–Wenecja–Biskupin–Gąsawa.


Obora - wieś w woj. wielkopolskim

Obora
woj. wielkopolskie, 62-200 Obora, gmina Gniezno, powiat gnieźnieński
2020.07.29 :: .doc

Wieś duchowna, własność Klasztoru Klarysek w Gnieźnie, pod koniec XVI wieku leżała w powiecie gnieźnieńskim województwa kaliskiego. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie poznańskim. Wieś leży 5 kilometrów od miasta Gniezna. Wieś posiada bezpośrednie połączenie autobusów MPK z Gnieznem. Według danych z 2011 roku wieś zamieszkiwało 326 osób.

We wsi znajdują się: nieczynny przystanek kolejowy Obora Wielkopolska i kaplica filialna św. Floriana należąca do Parafii archikatedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie.


Linie

Linie
woj. wielkopolskie, 64-310 Linie, gmina Lwówek, powiat nowotomyski
2020.07.29 :: .doc

Wieś szlachecka położona była w 1580 roku w powiecie poznańskim województwa poznańskiego. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Linie należała do wsi większych w ówczesnym powiecie bukowskim, który dzielił się na cztery okręgi (bukowski, grodziski, lutomyślski oraz lwowkowski). Linie należały do okręgu lwowkowskiego i stanowiły część majątku Lwówek Zamek (niem. Neustadt), którego właścicielem był wówczas (1837) Antoni Łącki. W skład rozległego majątku Lwówek Zamek wchodziło łącznie 36 wsi. Według spisu urzędowego z 1837 roku Linie liczyły 223 mieszkańców i 18 dymów (domostw).


Drogami Pszczewskiego Parku Krajobrazowego (R)

adres:
Pszczew - Policko - Bobowicko - Żółwin - Kuligowo - Stołuń – Pszczew
woj. lubuskie
długość trasy: 28,2 km
2020.07.28
Tradycyjnie, drogi w tym regionie Polski nie są jeszcze tak bardzo pagórkowate, jak to ma miejsce za linią (granicą) drogi krajowej nr 24 przebiegającej kilkanaście kilometrów na północ od Pszczewa. Dlatego też trasa, a raczej jej przebieg nie jest zbyt wymagający. A malownicze widoki dodają uroku całej wyprawie. Dodatkowo trudno się tu zgubić, gdyż dbają tu o rowerzystów. Na każdym rozstaju dróg, nawet tych leśnych odległych od zabudowań, znajdziemy jakiś rowerowy drogowskaz z szlakiem i odległością do celu.
Nie spiesząc się zbytnio można trafić na grzyby rosnące w bardzo bliskim sąsiedztwie dróg, którymi się poruszamy, a wiadomym jest, że rejony te słyną z grzybnych lasów. Ale najważniejsza jest cisza i spokój, gdzie poruszając się równą asfaltową drogą co kilkanaście minut pojawia się jakiś zabłąkany samotny samochód.

Kościół Rzymskokatolicki p.w. Św. Siostry Faustyny Kowalskiej (filialny) w Żółwinie

adres:
Kościół Rzymskokatolicki p.w. Św. Siostry Faustyny Kowalskiej (filialny)
woj. lubuskie, 66-300 Żółwin, Żółwin 10a
2020.07.28
Historia tego kościoła sięga polowy XX wieku. Malutka miejscowość Żółwin, położona jest 4 km na północ od Międzyrzecza, dokąd początkowo chodzili na Mszę św. mieszkańcy wsi. W roku 1950 mieszkanka Żółwina, Katarzyna Kosek, przekazała na rzecz Kościoła dwa pokoje, w których utworzono kaplicę. Uroczystego poświęcenia dokonał 10 grudnia 1950 roku Edmund Nowicki administrator tych ziem.
Przez okres trzydziestu lat spełniała swoje funkcje sakralne. Wiele wysiłku w jej funkcjonowanie włożył Ks. Józef Ryś, który opiekował się m.in. wspólnotą Żółwina i Kuligowa. W grudniu 1981 roku kolejna właścicielka tego domu Felicja Kosek, przekazała cały dom wraz z działką na rzecz Kościoła.
Z chwilą powstania Parafii w Bobowicku, kolejni proboszczowie podejmowali prace adaptacyjne i upiększające kaplicę. W roku 2004 podjęta została decyzja o przebudowie kaplicy. Przygotowano projekt istniejącej obecnie świątyni. Papież Jan Paweł II 2 czerwca 2004 roku pobłogosławił Kamień Węgielny pod budowę kościoła w Żółwinie i w tym samym miesiącu rozpoczęły się prace. Rozebrano cały dom wraz z kaplicą. W przeciągu roku wzniesiony został nowy kościół. Uroczystego poświecenia i konsekracji ołtarza dokonał 05 października 2005 roku Ks. Bp Adam Dyczkowski. Była to 100 rocznica urodzin św. siostry Faustyny i dzień wspomnienia liturgicznego Patronki kościoła.
Prezbiterium zdobi wizerunek Jezusa Miłosiernego i św. Siostry Faustyny Kowalskiej, które poświęcone zostały 15 kwietnia 2007 roku w Uroczystość Miłosierdzia Bożego podczas Mszy św. Odpustowej w Bobowicku.
źródło: http://www.parafiabobowicko.pl/