5 marca 1940 r. Stalin podjął decyzję o wymordowaniu polskich jeńców przetrzymywanych w obozach w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie oraz cywilów aresztowanych i osadzonych w więzieniach na terenie okupowanych przez ZSRS Kresów Wschodnich. W wyniku tej zbrodniczej decyzji wiosną 1940 r. Sowieci zamordowali ponad 21 tys. polskich obywateli. Jeńcy z obozów w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie zostali zamordowani w Lesie Katyńskim, Charkowie i Twerze, natomiast więźniowie zostali zamordowani w Mińsku, Kijowie, Charkowie oraz w innych, nie znanych do tej pory miejscach kaźni. Od pierwszego miejsca, w którym odnaleziono zwłoki pomordowanych, zbrodnia zyskała w ludzkiej pamięci nazwę Zbrodni Katyńskiej. Liczba ofiar tej zbrodni nie została dokładnie ustalona, chociaż na podstawie dokumentów (notatki Szelepina, szefa KGB z 1959 r.) można podejrzewać, że najbliższa prawdy jest liczba 21857 ofiar. Spośród miejsc, w których ukryto zwłoki ofiar, znanych jest pięć: Las Katyński, Miednoje (pod Twerem), Piatichatki (dzielnica Charkowa), Bykownia (pod Kijowem) i Kuropaty (dzielnica Mińska).
24 maja 2001 roku odsłonięty został w Katowicach Pomnik ofiar Katynia, pomnik ku czci oficerów Wojska Polskiego pomordowanych przez Sowietów w czasie II wojny światowej Pomnik zlokalizowany jest na placu Andrzeja w Katowicach w południowo-wschodnia część placu, (vis a vis kościoła garnizonowego), u zbiegu ul. Mikołaja Kopernika i ul. Marii Skłodowskiej-Curie.
Autorami pomnika są rzeźbiarz Stanisław Hochuł oraz architekt Marian Skałkowski. Na cokole-rampie widnieje napis: Katyń, Charków, Miednoje oraz inne miejsca zagłady na terenach byłego ZSRR. 1940. Rzeźba przedstawia policjanta i dwóch oficerów stojących nad dołem śmierci.
Budowa pomnika była inicjatywą Komitetu Budowy Pomnika Ofiar Katynia przy stowarzyszeniu Rodzina Katyńska z siedzibą w Katowicach oraz katowickiego oddziału Stowarzyszenia Architektów Polskich.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz