Najstarsze zapiski sięgają 1300-ego roku. W czasie reformacji świątynia przeszła w ręce ewangelików. Podczas wojny trzydziestoletniej spłonęła wraz z dokumentami sprzed 1646 roku. Odbudowa kościoła w obecnym kształcie trwała od 1654 do 1660 roku. Restaurowano go na początku XX wieku. Częściowo zniszczony w czasie II wojny światowej został przejęty, odbudowany i dostosowany do wymogów liturgii rzymskokatolickiej przez przesiedleńców z Kresów Wschodnich.
Jest to świątynia wzniesiona w stylu barokowym w 1660 roku, w latach 1966-1980 była restaurowana razem z przebudową murów. Od strony zachodniej znajduje się czterokondygnacyjna kwadratowa wieża, nakryta kopulastym dachem hełmowym z latarnią, zwieńczoną kulą i krzyżem. We wnętrzu znajdują się między innymi drewniany prospekt organowy, a także loże umieszczone nad bocznymi kaplicami, wzniesione w XVIII wieku. Świątynia posiada dzwon ze spiżu, odlany w 1649 roku, krzyż procesyjny wykonany z mosiądzu, reprezentujący styl neogotycki, pochodzący z początku XX wieku, lichtarze wykonane z mosiądzu, reprezentujące styl barokowy, pochodzące z XVIII wieku, relikwiarz srebrny złocony, pochodzący z XIX wieku. Z tyłu prezbiterium jest umieszczony duży drewniany krzyż z napisem "Zbaw duszę swoją".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz